bescheidenheid siert de mens

Ruud Breuls

Sommige ontmoetingen zijn zo bijzonder dat ze als live-changeing voelen. Zo was ik ooit te gast bij mijn vrienden Henk en Liesbeth in de Auvergne. Volgens mij omdat we een gezamelijke shnabbel hadden op een kasteel bij hun in de buurt. Maar ik kan goed weer verschillende momenten door elkaar halen. Het was in ieder geval zomer en mooi weer. Ik weet ook nog dat we samen boodschappen hebben gedaan en dat ik het voorrecht had om voor mijn gastheer en gastvrouw èn hun andere gasten te mogen koken. We aten o.a. langoustines uit le Guilvinec. Dat weet ik dan weer nog wel precies. Henk leerde ik een aantal jaar daarvoor kennen omdat we bij hem in zijn studio-hotel "la maison d'Arts" mijn Ontroerend Goed CD "Te Koop" hebben opgenomen. Hij speelt zelf op deze CD ook mee als de bassist. Zoals dat soms gaat met muzikanten is het een tijdje samen aan een project werken en met name het samen musiceren, een soort basis voor en vriendschap. Zijn vrouw Liesbeth kende ik al langer omdat zij ook in het thema-feesten circuit optrad als waarzegster. Omdat ik over haar planen had vernomen te gaan emigreren en met een muzikant een hotel te gaan runnen was ik op het idee gekomen eens contact op te nemen en de rest is inmiddels geschiedenis. Inmiddels is Henk ons, zoals dat zo naar heet, ontvallen. Afgelopen jaar is hij overleden. De mooie herinneringen blijven en gelukkig in dit geval ook de muziek. Maar terug naar die mooie ontmoeting. Bij Henk en Liesbeth was het soms een soort zoete inval en de keren dat ik er was heb ik zeer interessante mensen ontmoet. Sommigen kende ik alleen van platen, de radio en of de televisie en oplettend als ik altijd ben herkende ik ze meestal niet eens. Dat levert dan wel weer memorabele herinneringen op. Zo waren er deze keer twee muzikanten die allebei in het Metropool orkest speelden of hadden gespeeld met hun partners en zelfs ook hun kinderen op bezoek. De drummer Arno van Nieuwenhuize en de trompettist Ruud Breuls. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was zaten we samen in de muziek-kamer met zijn vieren te spelen en naar alle waarschijnlijkheid is mijn muziek nooit eerder zo vakkundig begeleid. Het is ook niet waarschijnlijk dat dit moment dien aangaande ooit nog wordt overtroffen, al moet een mens, zeker wat dit soort dingen betreft, blijven dromen. Eén van de keren dat mijn mond waarschijnlijk open viel was toen ik tegen de drummer zei; "Dat ging lekker. Laten we morgen weer samen spelen." en zijn antwoord was dat dat niet zou gaan. Hij moest de volgende morgen namelijk naar Mexico vliegen om met Steve Vai op te gaan treden.

Ruud Breuls maakt in oktober 2015 met de jazzgroep Arts Affaire opnamen voor het album La Guinguette Hollandaise. Alle composities zijn van contrabassist Henk Arts.

Liesbeth schreef twee boeken onder de zelfde titel waarin ons bezoek aan de studio voor de opname van de CD Te Koop ook wordt beschreven. Ik weet niet of ik te bescheiden ben of dat het komt omdat ik niet zo goed ben in het onderhouden van vriendschappen en contacten. Ik heb met de vrouw van Ruud waarmee ik een soort klik had nog wel een keer afgesproken, maar dat is daarna ook weer verwaterd. Ik volg Ruud nog wel op Facebook en ontdekte zo dat hij naast en fantastische muzikant ook nog een begenadigd fotograaf is.

Gisteren werd er op NPO Start in het programma Jazz Portretten, het verhaal door de muzikanten zelf de tweede aflevering uitgezonden. De eerste gaat over Candy Dulfer zag ik. Die ga ik straks denk ik ook even kijken. Ik schoot even vol toen ik Ruud terloops even hoorde zeggen dat de bassist Henk Arts hem op een bepaalde muzikant had gewezen.

Bekijk hier het Jazzportret op NPO Start van Ruud Breuls Lees hier het blog van Liesbeth Arts met links naar haar boeken etc.

Trio Buscan Dantin Kuyper

Eén van de best bewaarde geheimen in Nijmegen. Café The Shuffle verandert één keer per maand in een folk tempel waar liefhebbers van folk muziek en van balfolk in het bijzonder van heinde en verre heen komen om te genieten van folkmuziek van kwalitatief hoog niveau en met name het dansen op die muziek.

Trio Buscan Dantin Kuyper

'Komende woensdag, 27 november komt er een bijzonder trio: Trio Bucsan / Dantin / Kuyper' bestaat uit Lode Bucsan op draalier, Maëlle Dantin op doedelzakken en Wouter Kuyper op diatonische accordeon. Zij spelen balfolk muziek uit de Lage Landen èn eigen composities.

'Trio Bucsan / Dantin / Kuyper' consists of Lode Bucsan on hurdy-gurdy, Maëlle Dantin on bagpipes and Wouter Kuyper on diatonic accordion. They play balfolk music from the Low Countries and some of their own compositions.

Wouter Kuyper ken ik inmiddels al heel wat jaren. Destijds maakte hij deel uit van de middeleeuwse muziekgroep Musicanda met o.a. Francesco Scafidi en Nynke Glazema die nu al weer jaren de basis zijn van de groep Datura.  Ook speelde die dag, als ik het mij goed herinner, de Deventerse muziekgroep Mycelium, met muzikanten als mijn goede vriendin Maria van der Wijst die overigens bovenal ook een geweldige schilderes is, Hanneke Evink met wie ik ooit ook nog een duo vormde èn de paradijsvogel Jozka van Vuure. Per abuis dacht ik mij te herinneren dat Wouter met hun speelde. Mijn geheugen blijkt feilbaarder dan ik zou willen. Ik herinner me uit die tijd ook nog een violist die indruk op me maakte waarvan ik helaas de naam ben vergeten. In een grijs verleden, ergens in de negentiger-jaren van de vorige eeuw speelde ik in de prachtige Hanzestad Deventer op destijds toen nog jaarlijks georganiseerde Middeleeuwse dag met hemelvaart. Een traditie die helaas ter ziele is gegaan. Voor mij was het in die tijd één van de hoogtepunten van het jaar.

Op deze bewuste dag, die mede daardoor voor mij heel bijzonder werd, had Wouter Kuyper een lift nodig naar het, inmiddels helaas ook ter ziele gegane jaarlijks terugkomende trek-er-es-uut festival waarvan hij dacht dat het in Groesbeek was. Gezien ik in Nijmegen woonde en plek genoeg had in mijn auto bood ik hem een lift aan. Eenmaal in Groesbeek konden we echter niet vinden waar hij moest zijn.
Gelukkig had Wouter in die tijd al een mobiele telefoon en kon hij zijn moeder die ook trekzak speelt en op het festival aanwezig was bellen. Het trek-er-es-uut-festival bleek in de volksmond nog "Groesbeek" te heten, maar bleek al een tijdje naar Nijmegen te zijn verhuisd. En nog wel naar de NeBo. Het oude klooster aan de Groesbeekseweg waarin ik nog les had gehad tijdens mijn studie muziektherapie. Niet veel later stond ik tot mijn stomme verbazing in wat eens de aula van mijn school was aan de bar naast een Bretonse trekzakspeler die op zijn beurt weer stom verbaasd was daar door iemand die hij niet kende in het Bretons te worden aangesproken. Alain Pennec bleek één van de docenten van de workshops op het festival te zijn. Later die avond speelde ik nog als een soort van vloekende in de kerk op mijn chromatische toetsen accordeon in een tot taveerne omgebouwd klaslokaal waar ik vroeger nog AMV in had gehad. Hier speelde die avond meerdere muzikanten die ik goed kende waaronder Hans Houkes die ook een virtuoos is op de trekzak, maar boven dat alles een aimabele man en een hele goede troubadour. Tegenwoordig houd hij zich vooral bezig met het bakken van bijzondere fluiten. zie stonewhistle.com .En om de cirkel naar het Balfolk optreden van komende woensdag in the Shuffle rond te maken, was het ook het moment dat ik Kees de Waal voor het eerst ontmoette die daar de geluidstechnicus bleek te zijn. Doordat Kees met zijn band al weer jaren daarvoor een repetitieruimte huurde te Groesbeek waarin zij vanzelfsprekend een geluidsinstallatie hadden is hij door dit toeval de geluidsman van het trekzakfestival geworden en daardoor gespecialiseerd geraakt in het uit versterken van akoestische instrumenten als de draailier, diverse doedelzakken en natuurlijk de diatonische accordeon.

Wouter heeft zich sinds die tijd ook ontwikkeld tot een fenomeen op de trekzak, maar ook de doedelzak en als componist van eigen werk. Hij speelt ( en speelde) in diverse bands waar ik fan of minstens bewonderaar van ben als Lirio, Androneda, BmB, Wouter en de draak, Laroux. En last but not least speelt hij ook in het middeleeuwse circuit nog steeds met zowel het Gheselscap Goet ende Fyn en met mijn goede vriend en collega Luc Plompen alias troubadour Lucas Florent.

Kortom mocht je nog nooit op de woensdagavond bij de balfolk-avonden bij café The Shuffle zijn geweest kom dan gerust woensdag aanstaande eens kijken en luisteren. Het voelt voor velen als een mini-vakantie in eigen land. 

Balfolk café Nijmegen is dansen op live folkmuziek en natuurlijk sessie na afloop: dus neem ook je instrumenten mee!
Entree: € 15,- (of € 10,- voor mensen die kortingstarief nodig hebben)
Geef ruim, alles gaat 100% naar de muzikanten.
Globaal tijdschema
• 20:00 Dansuitleg
• 21:00 Livemuziek (2 sets)
• na afloop tijd voor een dansbare balfolk-sessie dus neem je instrument mee.
(Tijden onder voorbehoud)

Over de Dansuitleg

In deze dansuitleg komen de basisprincipes van balfolk aan bod zodat iedereen mee kan doen. In de tweede helft v/d dansuitleg gaan ze dieper op één dans in.

Wat is Balfolk?

Balfolk is misschien een beetje te vergelijken met een tango- of salsa-avond, maar dan met de muziek en dansen van hier: de dansen en muziek die traditioneel in West-Europa voorkomen. En er is altijd live muziek! Nieuwsgierig? Er zijn kaartjes met kennismakingskorting!
En we starten altijd met een dansuitleg. Iedereen kan mee doen.
Wees welkom!
http://www.balfolk.nl

Tierallalalie, tieralalala

"Jongens heb je 't al vernomen" Zo begint één van de wat oudere en niet meer zo in zwang zijnde sinterklaasliedjes. "Sinterklaas is aangekomen" is dan ook de derde zin, want tieralalalie, tieralalala de tweede. Een oude liedvorm die al door de troubadours in de 12e- eeuw, en vermoedelijk zelfs vroeger werd gebruikt. Ook de aanhef "Jongens heb je 't al vernomen" is er één als "Luyden al te gader!"of 't Franse "Oyez, oyez!" t best vertaald al "Hoort aan, hoort aan!" zoals het volk door de stadsomroeper en joglars is Occitanië werd toegeroepen als er iets noemenswaardigs moest worden verkondigd. 

Ik voel weer de noodzaak om een selectie uit de gedachten waarmee ik deze morgen wakker werd met jullie te delen. En van het één komt het ander, de gedachten verdringen elkaar om voorrang en probeer daar nog maar eens een samenhangend betoog van te maken. Ik ga een dappere poging wagen.

Sint Nicolaas

Zaterdag zat ik met tranen in mijn ogen te kijken naar de intocht van Sinterklaas in Vianen. De dag ervoor had ik "traditiegetrouw" op het sinterklaasjournaal vernomen dat het er alle schijn van had dat het er dit jaar wel eens niet van zou kunnen komen. Er was iets niet goed met Sinterklaas, de pieten waren niet op de juiste plek èn de bruggen in de buurt van Vianen konden niet open, of bleven juist open, waardoor er weer files ontstonden, waar de auto van de burgemeester in terecht was gekomen. Kortom er was weer een prachtig verhaal waardoor de spanning of het allemaal wel goed ging komen was opgebouwd. Gelukkig bracht een lieve fietsenmaker uitkomst, mochten de pieten fietsen lenen, was er een motoragent die de burgemeester uit de file kwam halen èn Sinterklaas werd op de pakjesboot op tijd waker gemaakt. 

Dit alles was op zich al genoeg om mij met tranen in mijn ogen voor de TV te kunnen zien zitten. Ik heb een lange historie met het sinterklaasfeest. Mijn vader speelde vroeger voor sinterklaas, ook voor ons. Weliswaar gauw even tussendoor omdat hij toch dat pak aan had om voor de kinderen van het woonwagenkamp "Driekoningenoord" de goedheilig man te gaan spelen. Later zou ik zelf een aantal jaren de hoofdpiet van Bavel worden met de eretitel "Trappedoelie". Dat mocht toen nog.

De laatste jaren was ik geen zwarte Piet meer, maar heb ik wel de rol van Sinterklaas nog heel wat jaren vertolkt. Ik was twee jaar geleden nog zelfs een soort mengvorm waarbij ik gedurende een sinter-kerst bingo langzaam van Sinterklaas in de kerstman transformeerde. Ja met mij kan je alle kanten op.

En beste lezer, maakt u zich geen zorgen, ik ga niet polariserend olie op het vuur gooien van de zwarte-pieten-discussie die we met zijn allen natuurlijk al heel lang zat zijn. Al wil ik, zoals degenen die mij een beetje kennen van me gewend zijn, best nog een verwoede poging doen om uit te leggen wat ik er van vind. Desnoods met het risico dat ik vrienden ga kwijt raken en voor discriminerend of zelfs racist zal worden  uitgemaakt. Dat neem ik graag voor lief. Ik heb toch al niet zoveel vrienden meer over om kwijt te raken èn ik vind het ook niet meer zo belangrijk om door iedereen leuk gevonden te worden.

Laten we eerst maar even naar dat mooie oude liedje luisteren om in de sfeer te komen.

Discriminatie, racisme en democratie

Ik zat dus met tranen in mijn ogen voor de TV tijdens de intocht van Sinterklaas. Niet alleen omdat ik momenteel een emotioneel wrak ben. Al ben ik dat wel. Daar zijn redenen genoeg voor. Discriminatie en racisme spelen daarbij op het moment een grote rol. Zie mijn voorgaande blogs. De situatie in de wereld in het algemeen, en die van ons kikkerlandje in het bijzonder maken mij regelmatig weemoedig. Verder is er nog de fysieke pijn. Ik heb weer open wonden op mijn enkels, mijn linker heup is versleten waardoor ik nu de pijn van bot op bot mag ervaren zolang ik niet voldoende ben afgevallen om een heup operatie mogelijk te maken. Tel daar de pijn van mijn hielspoor aan beide voeten, de artrose aan mijn ellenboog en schouder en de reuma pijn, die bij vochtig weer altijd heftiger is, bij op en je snapt dat ik ondanks het pijnstillersgebruik ook hierdoor zo nu en dan wat vochtigere ogen heb. O ja, en dan vergeet k nog de zogenaamde gezonde pijn; de spierpijn, want om af te vallen ben ik onder begeleiding van maar liefst twee fysiotherapeuten weer aan het sporten

Jaren lang heb ik zelf zitten denken over een grap en een plot voor het kinderprogramma in het kader van het Sint Nicolaas-feest. Om de kinderen van het dorp die ik mocht vermaken, terwijl de stoet van Sinterklaas nog door het dorp trok. Samen met de vaste Sinterklaas en de jeugd van "Jong Nederland" in samenwerking met de K.P.J. jongeren en het Sint-Nicolaas-comité werd alles in het werk gesteld om de dorpsjeugd een leuke middag te bezorgen. Het zelfde programma deden we dan ook nog bij het bedrijf waar de vaste Sinterklaas werkte en we deden tegen betaling ook nog huisbezoeken bij de welgestelde burgers van het dorp om daarmee de kas van "Jong Nederland" weer te spekken als tegenprestatie voor de inspanningen van de leden van "Jong Nederland." Over discriminatie gesproken; Om aan mijn onbedwingbare behoefte ooit een keer ergens bij te horen te voldoen, heb ik nog een poging gedaan om lid te worden van dat "Jong Nederland" maar tijdens de ontgroening die daar bij hoorde voelde ik me al zo ongemakkelijk en heb ik achteraf gezien iets te fysiek gereageerd op de pijn die daar klaarblijkelijk bij hoorde, waardoor deze ontgroening voortijdig werd afgebroken en ik dus ook nooit bij deze variant op de "Hitlerjugend" ben gaan horen. Tijdens die ontgroening moest ik in een stuk bos onder een boomstronk door proberen te kruipen die ze dan voor de grap op mij lieten neer vallen. Degenen die dat deden hebben aan den lijve mogen ondervinden dat ik het daar niet mee eens was. Zo werd ik ook nooit lid van de "Baden-Pauwell-jugend" zoals ik de verkennerij of scouting waar mijn ouders nog prominent van hadden deel uit gemaakt plagerig pleegde te noemen.

Een van de verworvenheden uit de huidige politiek hebben we te danken aan de oude Grieken en hun manier van vergaderen. Ik doel hiermee op het begrip democratie. In plaats van de macht van de sterkste, zoals het in de natuur vaak gaat, telt hier de kracht van de getallen. De meerderheid beslist.
Toch piept en kraakt dit systeem op het moment op allerlei manieren en niet in de laatste plaats omdat het merendeel van de meebeslissers misschien niet heel wijs is. Laat staan slim of andersom. En dan gaat het weer meer op een bavianen-kolonie lijken, om nog maar even aan mijn jeugd in het Brabantse dorpje Bavel te refereren, en zijn we weer terug bij af en geld het recht van de grootste schreeuwer dan wel de sterkste of degene met de scherpste tanden. Wie de laatste tijd het nieuws gevolgd heeft zal niet ontgaan zijn dat de jongste ontwikkelingen in de VS na de laatste verkiezingen niet rooskleurig zijn. Duitsland mag ook weer terug naar de stembus. Eveneens een zorgelijke ontwikkeling. En hier in Nederland is vrijdag op het nippertje een kabinetscrisis voorkomen. Degenen die nu een, in mijn ogen, zeer amateuristische poging doen om hun electoraal gewin om te zetten in beleid, hadden denk ik ook door dat nieuwe verkiezingen op dit moment niet in hun belang zouden zijn. Hetgeen ons land, op zijn zachtst gezegd, momenteel niet in rustiger vaarwater brengt en het vertrouwen van het electoraat is tanende. Een goede vriend verwoorde het onlangs zo: "Het zal waarschijnlijk nog eerst veel erger moeten worden voordat het weer de goede kant op kan gaan." Dit doet mij steeds vooral weer denken aan de teloorgang van het Romeinse rijk, maar men noemt mij dan ook een doemdenker. 

In de zwarte-pieten-discussie bleek de democratie ook geen heil te brengen. De argumenten van de beschaafde minderheid, die refereerde aan de historische waarden en de importantie van het in stand houden van tradities. Cultureel erfgoed waar een beschaving zijn identiteit aan ontleend, werden natuurlijk van tafel geveegd door mensen die, niet gehinderd door enige kennis van zaken de discriminatie-kaart trokken. De mensen van kleur die al eerder succes hadden met het trekken van deze kaart bleken erg hard te kunnen schreeuwen en overstemde al snel de inbindende weldenkenden. Toch bleek er ook nog een zeer mondig deel van de samenleving wel de strijd aan te willen gaan tegen dat wat we inmiddels "woke" zijn gaan noemen, maar die groep gebruikte dan wel de traditie als argument, maar kon het uiteindelijk ook niet erg goed uitleggen. Dat is ook best lastig als je niet bent behept met enig historisch besef. Probeer dan maar eens uit de doeken te doen dat de toenmalige bisschop van Mira in Constantinopel (Daar waar we het nu Turkije noemen)  het juist op nam voor zijn knechten, die hij een dienst bewees door hen hem te laten helpen en dat ze daardoor juist vrijheid kregen en status verwierven. Het was precies het tegenovergestelde van slavernij. Maar dat is niet uit te leggen aan de extremisten van Kick-Out-Zwarte-Piet die niet willen luisteren naar argumenten, maar zich bij voorbaat altijd aangevallen en gediscrimineerd voelen omdat zij er willens en wetens wel de slachtoffers van de slavernij in willen zien. 

In de media werd ook dit jaar weer duidelijk dat de samenleving dankbaar gebruik maakt van de privileges van de verrechtsende tendens en in sommige gemeenten als Dirksland en Groesbeek is men er trots op dat er "gewoon" weer zwarte Pieten zijn bij hun intocht. Dan hebben we nog de alternatieve sinterklaasfeesten op de Waddeneilanden die traditiegetrouw met mysteries en geheimhouding omhuld zijn . Op Vlieland heet dat Opkleden, op Terschelling Sunderum, op Schiermonnikoog wordt Klozum gevierd en op Ameland het beruchte Sunneklaas. Hier hadden we bij de NPO op Nederland 1 geen last van. hier waren de kinderen vrolijk en de roetveegpieten lijken volledig "geïntegreerd" en geaccepteerd. Misschien moest ik daar ook wel een beetje om huilen. En dan de nostalgie natuurlijk; Ik weet niet hoe de opvolgster van Diewertje Blok heet, maar ik vond wel dat ze het prima deed, al mis ik op dit soort dagen meneer Aart. Aart Staartjes, Piet Römer en Bram van der Vlugt zullen toch mijn Sinterklaas-iconen blijven. Hoogtepunten uit mijn actieve theaterleven zijn hierdoor voor mij de voorstellingen waarin ik met zowel Aart Staartjes als Bram van der Vlucht het podium heb mogen delen in het programma nachtgasten in ik meen de stadsschouwburg van Leiden en theater Bellevue te Amsterdam. Dat pakken ze me niet meer af..

O ja, we hadden het over dscriminatie; Van mijn Surinaamse vrienden heb ik in de tachtiger jaren van de vorige eeuw eigenlijk pas echt geleerd wat discriminatie is. Ik werd op school gepest omdat mijn zus verstandelijk gehandicapt was en mijn uit Suriname geadopteerde broertje een neger. In die tijd nog zelfs nikker genoemd door zowel de ouders van mijn medeleerlingen als deze pesters. Maar mijn Surinaamse vrienden, met wie ik vooral veel sportte, we trainden bij de zelfde judo-vereniging, spande de kroon. Hele lieve gastvrije mensen waar je altijd welkom was en een luisterend oor kon vinden èn wat te eten kon krijgen, maar als ze over "elkaar" begonnen  te roddelen was ik met stomheid geslagen. Alleen al de hoeveelheid scheldwoorden (of pejoratieve * neologismen) die zij hadden voor alle varianten van de multi-culturele melting-pot die Suriname was. Tegenwoordig hebben we het over mensen van kleur. De officiële benaming voor gemengdbloedige afstammelingen van Surinaamse ( of Antilaanse) negerslaven was creolen. Maar de stads-creolen keken neer op de bosland-creolen die het donkerdst getint waren, de hindoestanen werden "koelies" genoemd en waren, net als de chinezen, niet te vertrouwen, met name als het om geld ging. Blanke mensen waren bakra's.  * Een pejoratief is denigrerend en beledigend en kan verstopt zijn in schijnbaar normaal taalgebruik. Het doet mij altijd denken aan Nederlanders op de camping in het buitenland. Gezeten op hun kratjes bier hebben ze samen de grootste lol en zijn ze de beste vrienden tot ze weer terug in Nederland zijn want dan blijkt de één 010 en de ander 020 te zijn en bekogelen ze elkaar met stenen in en om het voetbalveld en bezigen ze een taalgebruik waar zelfs de boslandcreolen rode konen van zouden krijgen.

Tot slot dan nog maar een sinterklaasmopje: 
"Wat is de overeenkomst tussen Ajax, Feyenoord en Sinterklaas?"
"Ze zijn allemaal rood en wit en niemand gelooft er meer in."

Bertrand Russell een zeer interessante wijze man

Als onze huidige politici nu eens verplicht het werk van deze man moesten lezen zouden we een stuk beter af zijn. Deze pacifist en agnost heeft niet alleen Lenin in levende lijve ontmoet en gezien wat voor vreselijke sadist het was, maar ook o.a. samen met Jean-Paul Sartre een Vietnam-tribunaal in het leven geroepen. Drie dagen voor zijn dood, op 31 januari 1970, publiceerde Russell nog een brief met een veroordeling van Israëls politiek die hij kenmerkte als een "politiek van agressie en gebiedsuitbreiding door geweld". De brief werd op 3 februari 1970, een dag na zijn dood, voorgelezen op een Internationale conferentie van parlementariërs in Caïro. De brief werd ook als advertentie in The Times gepubliceerd.

We kunnen dus andermaal concluderen dat we niets hebben geleerd van het verleden.

Bertrand Arthur William Russell was een Britse filosoof, historicus, logicus, wiskundige, voorvechter voor sociale vernieuwing, humanist, pacifist en een prominent atheïstisch rationalist.

Russell werd in 1949 de Order of Merit toegekend en in 1950 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur.

Op 18 mei 1872 is hij geboren in Trellech, Monmouthshire in Wales en hij overleed op 2 februari 1970 op 97 jarige leeftijd te Penrhyndeudraeth Gwynedd, eveneens in Wales. 

Russell in 1936

Russell was van adellijke afstamming en hij kreeg onderwijs van privéleraren. Zijn grootvader John Russell was tweemaal premier van het Verenigd Koninkrijk : 1846-1852 en 1865-1866. John Russell was een overtuigd liberaal: toen de staat Pruisen hem verzocht om uitlevering van de revolutieprediker Karl Marx, weigerde hij dit met een beroep op de vrijheid van meningsuiting. Bertrand Russell had een broer Frank (bijna zeven jaar ouder dan Bertrand), en een zuster Rachel (vier jaar ouder). In juni 1874 stierf zijn moeder aan difterie en kort daarop overleed Rachel. In januari 1876, stierf zijn vader aan bronchitis. Zijn grootouders van vaderszijde namen hem in huis. Na het overlijden van zijn grootvader John Russell in 1878 werd hij opgevoed door zijn puriteinse grootmoeder. Hij leerde al vroeg Duits spreken. In zijn puberteit was hij vaak ernstig depressief.

In 1890 begon hij aan het Trinity College in Cambridge aan een studie in de wiskunde en filosofie. Hij huwde in 1894 tegen het advies van zijn grootmoeder met Alys Pearsall Smith, een Amerikaanse Quaker. Vanaf 1896, leidde hij een wetenschappelijke carrière, waarbij hij Peano ontmoette en correspondeerde met Frege. In dat jaar schreef hij zijn eerste boek, weliswaar niet over wiskunde, maar over het Duitse socialisme, na een bezoek aan Berlijn, waar hij onder andere August Bebel en Wilhelm Liebknecht ontmoet had. Bertrand en Alys gingen in 1911 apart wonen en scheidden in 1921.

Als schrijver heeft hij de filosofie gepopulariseerd en commentaren geschreven over vele onderwerpen. Hij vervolgde een familietraditie van politiek activisme, was langdurig verbonden aan de Labour-partij, was een prominent anti-oorlogsactivist en propageerde de vrije handel met anti-imperialistische naties. Geboren in de hoogtijdagen van het Britse Rijk, stierf hij bijna een eeuw later aan influenza, toen dat rijk inmiddels was uiteengevallen. Met zijn dood verloor de wereld een van zijn bekendste intellectuelen en zijn morele autoriteit liet een blijvende indruk na. Als politiek activist was Russell een fervent voorstander van kernwapenontmanteling en een uitgesproken criticus van de Vietnamoorlog.

Bertrand Russell werd vurig socialist, maar bleef zich ook beroepen op de liberale traditie van zijn familie. Russell was geen marxist, maar een reformist: hij zag het socialisme als de ethische roeping voor alle mensen, ongeacht klasse, en stond daarmee dicht bij de idealen van de Fabian Society waar hij ook lid van was.

In 1920 bezocht Russell de jonge Sovjet-Unie en ontmoette hij Lenin. Zijn enthousiasme over het socialistische project zoals het daar in praktijk werd gebracht, bekoelde echter gauw. Na zijn terugkeer omschreef hij Lenin als een sadist die met duidelijk plezier vertelde over het uitmoorden van de koelakken.

Russell huwde op 25 september 1921 voor de tweede keer, nu met Dora Black. Het huwelijk vond plaats in het gemeentehuis van Battersea met Eileen Power en Frank Russell als getuigen. Dora Black was toen zeven maanden zwanger van hun eerste kind John. Hun dochter Kate werd geboren in 1923. Ook dit huwelijk hield uiteindelijk niet stand. In 1930 ontmoette Bertrand Russell een jonge vrouw van 20 jaar, Patricia Spence. Ze begonnen een verhouding en trouwden op 18 januari 1936. Een jaar later kregen ze een zoon, Conrad.

Filosofie

Ondanks een christelijke opvoeding was hij een uitgesproken agnost. Hij zei wel dat de meeste mensen hem waarschijnlijk als atheïst zouden beschouwen, omdat hij op dezelfde manier evenmin in de christelijke God als in de Homerische goden geloofde.

Ook over zijn redenen om agnost te zijn schreef hij boeken. In zijn betoog Why I Am Not a Christian (vertaald als Waarom ik geen christen ben) valt hij de belangrijkste argumenten voor het bestaan van een god aan en komt tot de conclusie dat er geen enkele noodzaak is om aan te nemen dat er een god bestaat. Ook betoogt hij dat religie meer kwalijke dan goede gevolgen heeft. Hij beschouwde zichzelf als vrijdenker en was van mening dat mensen zich niet moeten laten leiden door traditie of heilige boeken, maar dat zij met hun eigen verstand tot kennis moeten komen. Tevens lanceerde hij een argument dat bekendstaat als Russells theepot, om het onfalsifieerbare karakter van godsdienstige opvattingen aan de kaak te stellen.

Ook op het gebied van seksualiteit had hij een voor die tijd zeer onconventionele opvatting. Zo zag hij geen enkele reden om bijvoorbeeld seks buiten het huwelijk immoreel te vinden. Iets kon volgens Russell alleen immoreel zijn wanneer het anderen schaadt, en dat was volgens hem bij seks buiten het huwelijk niet het geval. Hoewel zulke opvattingen tegenwoordig vrij normaal gevonden worden, kwam Russell er regelmatig door in de problemen.

Politiek

Russell was verder een overtuigd pacifist. Hij protesteerde tegen Britse deelname aan de Eerste Wereldoorlog, wat hem op een half jaar celstraf kwam te staan. Al eerder leidden zijn opvattingen tot ontslag uit zijn lectoraat bij de Universiteit van Cambridge. Tijdens de Tweede Wereldoorlog toonde hij zich uiteindelijk toch voorstander van Britse inmenging. Hij gebruikte hiervoor het begrip "relatief pacifisme": oorlog is altijd slecht, maar in zeer uitzonderlijke gevallen is het het minste van meer kwaden en is het gerechtvaardigd. Bovendien vond hij dat de Duitse keizer Wilhelm II niet veel slechter was dan andere politici uit die tijd, terwijl hij Adolf Hitler als een absoluut kwaad beschouwde dat moest worden bestreden. Russell keerde zich vanaf het midden van de jaren vijftig ook tegen nucleaire bewapening. Tijdens de Vietnamoorlog riep hij samen met o.a. Jean-Paul Sartre een Vietnamtribunaal in het leven: een opinietribunaal. Hij beschuldigde de Verenigde Staten van oorlogsmisdaden.

Russell was een van de eerste prominenten die openlijk en ernstig de kwaliteit, betrouwbaarheid en neutraliteit van de Commissie-Warren, een officiële onderzoekscommissie naar de Moord op president Kennedy, betwijfelden.

Drie dagen voor zijn dood publiceerde Russell nog een brief met een veroordeling van Israëls politiek die hij kenmerkte als een "politiek van agressie en gebiedsuitbreiding door geweld". De brief, gedateerd op 31 januari 1970 werd op 3 februari, een dag na zijn dood, voorgelezen op een Internationale conferentie van parlementariërs in Caïro. De brief werd ook als advertentie in The Times gepubliceerd.

Klik op onderstaande link om naar de wikipedia-pagina te gaan waarop ook een lijst met zijn boeken en essays staat gepubliceerd. Doe er uw voordeel mee.

Bron: Wikipedia: Bertrand Russell

Valt het kabinet Schoof vandaag al?

Rond een uur of één ( 13:00 uur) werd bekend dat de staatssecretaris Nora Achahbar (NSC) haar ontslag in dient. Naar verluid zou de reden zijn dat er in de ministerraad racistische dan wel discriminerende opmerkingen zouden zijn gemaakt. Achahbar zou toen al hebben aangegeven als bewindspersoon bezwaren te hebben tegen bepaald woordgebruik door haar collega's. 

Achahbar zegt vanmorgen dus tegen Schoof dat ze wil opstappen. En dan is het crisis: want wat doen de andere NSC-bewindslieden? Op vrijdagmiddag en het begin van de avond zitten ze urenlang bij elkaar. De Tweede Kamerfractie van NSC houdt een extra fractievergadering. Daar was, zeggen betrokkenen, verdriet en boosheid over de uitspraken die bij de ministerraad zouden zijn gedaan. En over het vertrek van Achahbar. NSC’ers hadden de afgelopen dagen geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen. Ze wilden haar erbij houden. NSC was er vanaf het begin heel tevreden over geweest dat het de partij was gelukt om iemand van Marokkaanse afkomst in het kabinet te hebben.

Wie is deze staatssecretaris? Nora Achahbar (42) is een Nederlands politica en juriste van Marokkaanse afkomst. Namens Nieuw Sociaal Contract is zij sinds 2 juli 2024 staatssecretaris toeslagen en douane in het kabinet-Schoof. Als staatssecretaris van Financiën was zij vooral belast met toeslagen. Voor ze in juli lid werd van het kabinet, had ze diverse juridische functies. Ze was lange tijd officier van justitie. Verder was ze onder meer advocaat en rechter-plaatsvervanger. 

Ik licht de twee begrippen er even uit;

Racisme is de opvatting of doctrine dat er menselijke rassen te onderscheiden zijn met daaraan gerelateerde verschillen in karaktereigenschappen, fysieke capaciteiten en/of geestelijke vermogens. De term racisme heeft een zeer negatieve lading, want het wordt in verband gebracht met o.a. de massamoorden op Joden door de nazi's èn tegenwoordig ook met de massamoorden van Israël in o.a. Gaza.

Discriminatie is het maken van onderscheid, meer specifiek het ongelijk behandelen en achterstellen van mensen of groepen op basis van kenmerken die niet relevant zijn in een gegeven situatie. In de juridische context wordt discriminatie gedefinieerd als het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen oftewel het niet gelijk behandelen van gelijke gevallen, bijvoorbeeld bij sollicitaties arbeidsmarkt. Discriminatie kan zowel bedoeld of onbedoeld gebeuren.

Het is voor mij nog niet duidelijk welke opmerkingen nu precies zo discriminerend dan wel racistisch zouden zijn geweest dat de staatssecretaris niet verder kon. Rond 22:30 uur kwam het nieuws naar buiten dat het kabinet vanavond nog niet valt en dat de rest van de NSC fractie toch meent door te kunnen. Ik heb niet het idee dat één van de Haagse politici mijn blog zal lezen, maar het zou toch fijn zijn als zij zich zouden vergewissen van het gegeven dat niet het religieuze gedachtengoed van zowel de christenen als de moslims goed bestuur, of misschien wel bestuur in het algemeen, in de weg staan.

Mocht het nu zo zijn dat de opmerking dat antisemitisme in het DNA van alle Marokkanen zit dan is dat geen goede weergave van de werkelijkheid en tref je daarmee een te grote groep Marokkanen. Voor heel veel niet Marokkaanse  moslims geldt dit dan natuurlijk overigens weer wel. Dus als alles zo nodig benoemd moet worden, ben dan ook specifiek. 

Ook het "woke" gedrag van de niet moslims in de politiek staat het functioneren van de politiek vreselijk in de weg. De noodzaak om respect te hebben voor elkaars geloof staat haaks op de scheiding van kerk (religie) en staat. De hierboven al genoemde grondregels van de Islam staan het hebben van respect voor deze religie in het bijzonder ernstig in de weg. Er zal nooit echte verbinding kunnen zijn als de één zich superieur voelt boven de ander met als voornaamste reden dat de ander "ongelovig" is. Er kan ook nooit sprake van verbinding zijn als de één de ander zijn of haar (leef) regels meent te moeten opleggen. 

Ik ga zo kijken naar de persconferentie. 
Wordt vervolgd ....
 

Opium van het volk

Karl Marx

Waarom leren we toch niet van de geschiedenis?

Mijn alter-ego, de Middeleeuwse troubadour, was natuurlijk gelovig. Rooms Katholiek. Maar ik, de man achter mijn rol, ben atheïst. Zie het, ondanks mijn Joodse vader en diep gelovige moeder, als voortschrijdend inzicht. Één van mijn grootste inspiratiebronnen als troubadour is Macabru, een troubadour uit de 12e eeuw. Een tijd waarin de westerse wereld nog erg weinig wist of wilde weten van andere culturen en religies en ook een tijd waarin "wij" een heilige strijd voerden tegen de "ongelovigen". (lees de niet christenen) De tijd van de kruistochten waarin "wij" ons met de zeer beperkte wijsheid van toen schuldig maakten aan mensonterende uitingen van een misplaatst superioriteitsgevoel. Met de kennis van toen waren de ridders die naar het beloofde land trokken en die (letterlijk) en passant volkeren en culturen zoals de katharen uitroeiden, mensen met status en aanzien. Ze werden gezien als helden en strijders in een heilige strijd die er destijds van overtuigd waren zowel God als het gelijk aan hun kant te hebben.

Het moge duidelijk zijn dat ik van geschiedenis houd, maar historisch besef is zo'n beetje onlosmakelijk van schaamte en verontwaardiging voor het gedrag van onze voorouders. 

West-Europa en de Verenigde staten zijn officieel nog altijd grotendeels Joods-Christelijke landen. In Europa is er sprake van ontkerkelijking al zijn er, om voor mij onbegrijpelijke redenen, nog zeer fanatieke met name reformatorische religieuze groeperingen. Ook in de VS zie je nog steeds heel veel fanatieke Christenen dus het voortschrijdend inzicht waaraan ik refereerde is daar, mijns inziens, helaas niet echt doorgedrongen. Inmiddels hebben veel westerse landen, met name door toedoen van de arbeidsimmigratie, een steeds groter deel moslims binnen gelaten. Onze rechtstaat kent formeel een vrijheid van godsdienst en een scheiding van kerk en staat. Het mag bekend zijn dat de Islam ook ernstig fanatieke en zelfs fundamentalistische uitwassen kent. Deze vorm van "opium" baart mij dan ook nog grotere zorgen dan onze gereformeerde landgenoten.

Het moge, gezien de manier waarop onze hoofdstad sinds, dat wat echt geen voetbalrellen meer genoemd kan worden, duidelijk zijn dat de invloed van die Islam op onze samenleving die de actualiteit al weer haast een week overheerst volledig is ontspoort en niet meer te beteugelen lijkt.
Hierover debatteert, as we speak, het parlement. Ik volg dit debat al vanaf het begin en hier wordt mij andermaal duidelijk dat ons parlement en zeker onze huidige regering geen passend antwoord heeft op dit probleem. Een diep geworteld probleem dat niet meer kan worden opgelost zonder in te zien dat de Islam een religie is die alle niet (Moslim)gelovigen uitsluit en ziet als minderwaardig. Ergo: zonder religieus onderwijs, de Islam en dus zowel Christelijk als Islamitisch onderwijs en dito instellingen te verbieden gaan we hier nooit meer uit komen. En helaas moeten we zoals ik al eerder schreef onder ogen durven zien dat de losgeslagen jongeren met een z.g. moslim-achtergrond de waarden en normen van onze maatschappij niet respecteren en dientengevolge niet thuis horen in onze maatschappij. Dit is dan ook het rechtstreekse gevolg van het gegeven dat deze jongeren op hun Islamitische scholen, in de moskeeën, in de thuissituatie èn in de Islamitische thee- en koffiehuizen niet onze waarden en normen maar die van de vrouwen-onderdrukkende, homofobe en antisemitische Islam te horen krijgen.

Het is niet om aan te horen hoe de rechtse coalitiepartijen olie op et vuur blijft gooien door de afschuwelijke gebeurtenissen in Amsterdam categorisch een pogrom te noemen. Maar het is ook niet om aan te zien dat de Islamitische politici van partijen als de SP, Groen Links en de PvdA en ook de niet Islamitisch politici die wel heel nodig de "woke" ideeën menen te moeten aanhangen het straattuig verdedigt en de spreekwoordelijke olifant in de kamer niet willen zien. De as van het kwaad zijn in deze, hoe naar deze kwalificatie ook klinkt, de "kut-Marokkanen" die zich onaantastbaar voelen. Niet gehinderd door enig historisch besef en blindelings de dogma's van het Mohammedanisme volgend, voeren zij een terreurbeleid over de Amsterdamse binnenstad èn diverse andere binnensteden van ons land.

Het overgrote deel van het Midden-Oosten zijn overheersend moslimlanden die onder de invloedssfeer van Iran staan. Een fundamentalistische Islamitische staat waar vrouwen worden onderdrukt en onze waarden en normen met voeten worden getreden en worden bespot.

Om uit te komen bij de titel van dit blog maak ik een grote sprong in de tijd. Ik ben geen communist en de geschiedenis èn de huidige politiek en dan met name de toestand in Rusland, maar ook Noord-Korea en een aantal landen in midden Amerika leren ons dat het communisme geen oplossing biedt en meer nadelen dan voordelen heeft. De Berlijnse muur is inmiddels al weer een kwart eeuw geleden gevallen.
En ondanks dat ik ook geen Marxist ben heeft meneer Karl Marx ons wel een helder en zinvolle wijsheid verschaft. De christelijke gelovigen waren als de dood voor de straf die hun zou wachten na hun aardse bestaan. De kerk behield haar macht en verwierf haar rijkdom door het volk te knechten met de valse belofte dat het geloof hen redding kon bieden. Met aflaten en boetedoening konden zij reductie krijgen op de tijd dat ze zouden branden in het vagevuur en door godvrezend te leven zouden zij een plekje in het hiernamaals kunnen winnen. Meneer Marx wees ons op de z.g. irreligieuze kritiek; de mens maakt de religie, de religie maakt niet de mens.

Op dit moment hebben we twee grote brandhaarden in de geopolitiek die aan het begin van de vorige eeuw al een nauw verband hadden. Het grote voorbeeld van Vladimir Putin is zijn naamgenoot en voorganger uit die tijd Vladimir Lenin. Het is dan ook geen toeval dat deze Vladimir misschien wel de bekendste navolger was van Karl Marx. In 1917 leidde Lenin de Oktoberrevolutie die de Russische Revolutie inzette. Lenin interpreteert de Marxistische leus en heeft het over "opium voor het volk".  Door deze revolutie èn opkomst van het nationaal socialisme in Duitsland vertrokken vele Joden destijds uit Europa naar het Palestijnse Mandaatgebied, maar velen ook naar de Verenigde Staten. In Europa was op dat moment de eerste wereldoorlog in volle gang en in het Midden-Oosten werd in 1916 tussen de westerse landen het Sykes-Picotverdrag overeengekomen waarin door westerse landen afspraken werden gemaakt over de verdeling van het Midden-Oosten wanneer het Ottomaanse Rijk zou zijn verslagen. In de Balfour verklaring in 1917 zegde het Verenigd koninkrijk steun toe bij het tot stand brengen van een tehuis voor Joden in Palestina., wat in het Mandaatgebied Palestina zou worden gerealiseerd.

We kunnen dus concluderen dat we zo'n acht eeuwen na "onze" misdragingen tijdens de kruistochten en ruim een eeuw na de politieke dwalingen van het westen bij de eenzijdige stichting van de staat Israël waarvoor voor alle duidelijkheid geen overeenkomst was bereikt met de Arabische leiders, de huidige ellende daar zijn oorsprong vind. Niet in de laatste plaats omdat de Israëlisch regering geleid door de terrorist Netanyahu tegen wie een arrestatiebevel van het ICC in Den Haag loopt vanwege zijn oorlogsmisdaden.

Zolang wij als natie het Israëlisch bewind blijven steunen en niet optreden tegen het moslim-tuig in onze steden val onze openbare veiligheid nog verder afnemen.

Dit nooit meer

Een man tijdens een eerdere demonstratie tegen Jodenhaat in Den Haag

Bron: ANP

 

Ik hoor 't mijn ouders nog zeggen: "Dit nooit meer" en in die tijd, het eind van de vorige eeuw, leek het er ook op dat we extreme uitingen van antisemitisme of het absurde idee dat mensen met een Nederlands paspoort georganiseerd op "Jodenjacht" zouden gaan, nooit meer zouden gaan meemaken. Helaas moeten we zo'n beetje een kwarteeuw later constateren dat we deze "verworvenheden" inmiddels kwijt zijn.

Ieder jaar bij herdenkingen die met WO II te maken hebben hoorde je dit zinentje ook terug komen. Of het nu om dodenherdenking, het holocaust museum, de kristalnacht of welke andere tweede wereldoorlog-herdenking dan ook ging, we waren het er collectief over eens dat dit nooit meer mocht en kon gebeuren.

Inmiddels zijn we zo gepolariseerd dat er een behoorlijk gedeelte van onze samenleving is losgeweekt van deze collectieve overtuiging. De oorzaak hiervan lijkt tweeledig. A het falen van onze multiculturele samenleving en B de afschuwelijke agressieve oorlogsvoering van het Israëlisch bewind.

Toch ligt het volgens mij veel complexer omdat wij tegenwoordig met name door toedoen van de sociale media, maar ook door de segregatie, simpelweg geen contact meer met elkaar hebben en de dialoog hierdoor zo goed als ontbreekt bij het grootste deel van de samenleving. En natuurlijk zijn er prachtige initiateven van Rabbijnen en Imams die hun best doen deze dialoog wèl te bewerkstelligen, maar, hoe goed bedoeld ook, is het effect hiervan inmiddels niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.

Niemand durft de z.g. olifant in de kamer te benoemen, want we willen blijkbaar, tegen beter weten in, vast houden aan onze utopie vreedzaam te kunnen samenleven met mohammedanen. Toen het Islamitische deel van onze samenleving nog een te kleine minderheid was, leek het er op dat we vreedzaam zouden kunnen samenleven. Helaas zijn alle waarschuwingen door de jaren heen uit een soort van "links" wensdenken, weggewimpeld want we hebben toch een maakbare samenleving waarin iedereen gelijk is. Helaas kan dat niet met mensen die een geloof aanhangen waarbij alle anderen worden gezien als ongelovige minderwaardige individuen. Daar bovenop komt nog eens een eeuwenoude vete waarin alle Arabieren een universele haat koesteren tegen de Joden in het algemeen en de Zionisten in het bijzonder.

Het buitenproportionele geweld van de staat Israël tegen de oorspronkelijke bewoners van Palestina en al hun bondgenoten in het Midden-Oosten die in zekere zin worden geleid door Iran voedt deze haat zo goed als dagelijks sinds Israël met een westers mandaat meent zich te moeten verdedigen tegen het terrorisme dat ze zelf hebben veroorzaakt. Sinds 7 oktober 2023 is dit sinds zo'n beetje 1916 smeulende vuur hoger opgelaaid dan ooit.

De jongeren die opgroeien in het Islamitische deel van onze samenleving leven in een bubbel van eenzijdige informatie. Thuis horen zij uitsluitend de meningen en overtuigingen van hun "moslimbroeders". De bevolking van Gaza, Libanon en eigenlijk alle buurlanden van Israël worden keer op keer gebombardeerd door het zich zogenaamd verdedigende Israël. Steeds maar weer worden er grote groepen burgers gebombardeerd met het excuus dat er Hamas of Hezbollah leden moesten worden geliquideerd. Het blijft ook steeds de vraag of deze vreedzame burgers zich bewust zijn van het feit dat zij door Hezbollah, Hamas en soortgelijke terroristische organisaties als menselijk schild worden gebruikt. Wel is inmiddels duidelijk dat meneer Bejamin Nethanyahu en zijn handlangers geen morele bezwaren hebben om deze mensen te slachtofferen voor het, in hun ogen, goede of zelfs heilige doel.

Er zijn nog steeds politici die denken dat er, voor Palestina/Israël, een twee-staten oplossing mogelijk is. Ik vrees dat we dit stadium al lang voorbij zijn. Ik ben niet gelovig, maar God verhoedde wat er gebeurd als de nieuwe president van de VS zijn steun aan Israël intrekt. 

Vanaf dat Vladimir Putin "grensoverschrijdend gedrag" vertoonde in het andere internationale conflict, door Oekraïne binnen te vallen vond de wereldbevolking het heel normaal dat Rusland werd geweerd van de olympische spelen. Ook Russische voetbalteams werden uitgesloten van de internationale competitie. Maar het voetbalteam uit Israël, de agressor in die andere oorlog, mag wel gewoon overal ter wereld (waar ze welkom zijn) gaan voetballen. Dit met twee maten meten is natuurlijk ook olie op het vuur voor de Moslimgemeenschap. Daar komt nog bij dat een groot deel van de spelers èn de volwassen aanhang van Maccabi Tel Aviv aannemelijker wijs onderdeel uit maken van het Israëlische leger. 

De in donkerblauw-geel gehulde anti-Arabische spreekkoren scanderende "supporters" zien wij dus binnenkort weer op actualiteitenrubrieken en nieuwsbeelden in Israëlisch leger-tenue. Verslaggever Midden-Oosten Pepijn Nagtzaam van RTL nieuws legt uit dat de z.g. "ultra's" van Maccabi Tel Aviv berucht zijn vanwege hun agressieve spreekkoren en rellen. In Athene, Griekenland leidde dit al tot rellen en gewelddadigheden tussen Maccabi Tel Aviv fans en pro Palestina demonstranten en in Turkije is een wedstrijd uitgesteld omdat de overheid daar het te risicovol vindt de wedstrijd in Istanbul te laten plaatsvinden. Om soortgelijke ongeregeldheden in Istanbul te voorkomen is deze wedstrijd dus uitgesteld en zal hij, als hij al door gaat, op een later tijdstip elders plaats vinden.
In Amsterdam zag je donderdag j.l. vlak nadat je een supporter in een interview hoort zeggen dat sport en politiek gescheiden moet worden andere "voetbalsupporters" een Palestijnse vlag van een gevel trekken. Dit gebeurde vervolgens op meerdere plekken en zoals dat tegenwoordig gaat gingen deze beelden meteen rond op de sociale media.

En begrijp me niet verkeerd als zoon van een Joodse vader en kleinzoon van een Joodse oma ben ik echt geen antisemiet. Ik veroordeel antisemitisme in het algemeen. Ik probeer echter wat er gebeurd wel in een juist perspectief te zien en mijn ogen niet te sluiten voor dat wat er hier in Nederland aan de hand is. Ik heb goede vrienden en vriendinnen van Marokkaanse en Algerijnse afkomst, maar moet daarbij wel aantekenen dat die allemaal tweede of derde generatie "nieuwkomers" zijn en zo goed als geen van hen is nog praktiserend Moslim.

Vanaf de 80-er jaren van de vorige eeuw maak ik in mijn nabije omgeving mee dat, met name Marokkaanse jongens ongewenst gedrag vertonen. Toen ik op de middelbare school zat waren er al schakelklassen met niet van oorsprong Nederlandse kinderen waarvan de jongens zo'n beetje verantwoordelijk waren voor 99% van de ellende op het schoolplein, agressie en pestgedrag.

Ook in het uitgaans- en nachtleven is het al jaren bekend dat het aandeel van deze "randgroepjongeren" schrikbarend groot is en het nieuwe eufemisme "scooterjeugd" is natuurlijk één op één inwisselbaar voor het vermaledijde "kut-Marokkanen". Bij programma's als Opsporing verzocht is het tegenwoordig een uitzondering als de gezochte delinquenten geen Noord-Afrikaanse uiterlijke kenmerken hebben. En ook ik heb uit lijfsbehoud soms de andere kant op gekeken en niet ingegrepen als ik zag dat meisjes werden lastig gevallen of autochtone individuen agressief werden bejegend. Ik kom ook graag heel thuis. Smalend werd er gelachen om het grapje dat de Marokkaanse jongeren bekend staan als "het sociaalst" omdat ze steeds in groepen om je heen komen staan om te vragen of je een probleem hebt.
Ik ken voorbeelden van dochters van vrienden die hun blonde haar zwart verven om minder lastig te worden gevallen op school en tijdens het uit gaan. Hoe diep zijn we inmiddels gezakt en hoeveel dieper gaan we nog zakken? Hoelang tolereren wij dit onderdrukkende gedrag van deze gesegregeerde groep moslim-jongeren nog en wie durft het op te nemen tegen deze quasi-onaantastbare en grotendeels onzichtbare, de veiligheid ondermijnende groep tuig.

Ik ben somber gestemd en vrees dat we de grip op dit probleem al lang kwijt zijn en er niets meer aan te doen is. Ik zie geen oplossing en ik zie het zienderogen erger worden. ik ben benieuwd wat het volgende incident gaat zijn waarvan wij dachten dat dit nooit (meer) zou gebeuren.