Dit nooit meer

Een man tijdens een eerdere demonstratie tegen Jodenhaat in Den Haag

Bron: ANP

 

Ik hoor 't mijn ouders nog zeggen: "Dit nooit meer" en in die tijd, het eind van de vorige eeuw, leek het er ook op dat we extreme uitingen van antisemitisme of het absurde idee dat mensen met een Nederlands paspoort georganiseerd op "Jodenjacht" zouden gaan, nooit meer zouden gaan meemaken. Helaas moeten we zo'n beetje een kwarteeuw later constateren dat we deze "verworvenheden" inmiddels kwijt zijn.

Ieder jaar bij herdenkingen die met WO II te maken hebben hoorde je dit zinentje ook terug komen. Of het nu om dodenherdenking, het holocaust museum, de kristalnacht of welke andere tweede wereldoorlog-herdenking dan ook ging, we waren het er collectief over eens dat dit nooit meer mocht en kon gebeuren.

Inmiddels zijn we zo gepolariseerd dat er een behoorlijk gedeelte van onze samenleving is losgeweekt van deze collectieve overtuiging. De oorzaak hiervan lijkt tweeledig. A het falen van onze multiculturele samenleving en B de afschuwelijke agressieve oorlogsvoering van het Israëlisch bewind.

Toch ligt het volgens mij veel complexer omdat wij tegenwoordig met name door toedoen van de sociale media, maar ook door de segregatie, simpelweg geen contact meer met elkaar hebben en de dialoog hierdoor zo goed als ontbreekt bij het grootste deel van de samenleving. En natuurlijk zijn er prachtige initiateven van Rabbijnen en Imams die hun best doen deze dialoog wèl te bewerkstelligen, maar, hoe goed bedoeld ook, is het effect hiervan inmiddels niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.

Niemand durft de z.g. olifant in de kamer te benoemen, want we willen blijkbaar, tegen beter weten in, vast houden aan onze utopie vreedzaam te kunnen samenleven met mohammedanen. Toen het Islamitische deel van onze samenleving nog een te kleine minderheid was, leek het er op dat we vreedzaam zouden kunnen samenleven. Helaas zijn alle waarschuwingen door de jaren heen uit een soort van "links" wensdenken, weggewimpeld want we hebben toch een maakbare samenleving waarin iedereen gelijk is. Helaas kan dat niet met mensen die een geloof aanhangen waarbij alle anderen worden gezien als ongelovige minderwaardige individuen. Daar bovenop komt nog eens een eeuwenoude vete waarin alle Arabieren een universele haat koesteren tegen de Joden in het algemeen en de Zionisten in het bijzonder.

Het buitenproportionele geweld van de staat Israël tegen de oorspronkelijke bewoners van Palestina en al hun bondgenoten in het Midden-Oosten die in zekere zin worden geleid door Iran voedt deze haat zo goed als dagelijks sinds Israël met een westers mandaat meent zich te moeten verdedigen tegen het terrorisme dat ze zelf hebben veroorzaakt. Sinds 7 oktober 2023 is dit sinds zo'n beetje 1916 smeulende vuur hoger opgelaaid dan ooit.

De jongeren die opgroeien in het Islamitische deel van onze samenleving leven in een bubbel van eenzijdige informatie. Thuis horen zij uitsluitend de meningen en overtuigingen van hun "moslimbroeders". De bevolking van Gaza, Libanon en eigenlijk alle buurlanden van Israël worden keer op keer gebombardeerd door het zich zogenaamd verdedigende Israël. Steeds maar weer worden er grote groepen burgers gebombardeerd met het excuus dat er Hamas of Hezbollah leden moesten worden geliquideerd. Het blijft ook steeds de vraag of deze vreedzame burgers zich bewust zijn van het feit dat zij door Hezbollah, Hamas en soortgelijke terroristische organisaties als menselijk schild worden gebruikt. Wel is inmiddels duidelijk dat meneer Bejamin Nethanyahu en zijn handlangers geen morele bezwaren hebben om deze mensen te slachtofferen voor het, in hun ogen, goede of zelfs heilige doel.

Er zijn nog steeds politici die denken dat er, voor Palestina/Israël, een twee-staten oplossing mogelijk is. Ik vrees dat we dit stadium al lang voorbij zijn. Ik ben niet gelovig, maar God verhoedde wat er gebeurd als de nieuwe president van de VS zijn steun aan Israël intrekt. 

Vanaf dat Vladimir Putin "grensoverschrijdend gedrag" vertoonde in het andere internationale conflict, door Oekraïne binnen te vallen vond de wereldbevolking het heel normaal dat Rusland werd geweerd van de olympische spelen. Ook Russische voetbalteams werden uitgesloten van de internationale competitie. Maar het voetbalteam uit Israël, de agressor in die andere oorlog, mag wel gewoon overal ter wereld (waar ze welkom zijn) gaan voetballen. Dit met twee maten meten is natuurlijk ook olie op het vuur voor de Moslimgemeenschap. Daar komt nog bij dat een groot deel van de spelers èn de volwassen aanhang van Maccabi Tel Aviv aannemelijker wijs onderdeel uit maken van het Israëlische leger. 

De in donkerblauw-geel gehulde anti-Arabische spreekkoren scanderende "supporters" zien wij dus binnenkort weer op actualiteitenrubrieken en nieuwsbeelden in Israëlisch leger-tenue. Verslaggever Midden-Oosten Pepijn Nagtzaam van RTL nieuws legt uit dat de z.g. "ultra's" van Maccabi Tel Aviv berucht zijn vanwege hun agressieve spreekkoren en rellen. In Athene, Griekenland leidde dit al tot rellen en gewelddadigheden tussen Maccabi Tel Aviv fans en pro Palestina demonstranten en in Turkije is een wedstrijd uitgesteld omdat de overheid daar het te risicovol vindt de wedstrijd in Istanbul te laten plaatsvinden. Om soortgelijke ongeregeldheden in Istanbul te voorkomen is deze wedstrijd dus uitgesteld en zal hij, als hij al door gaat, op een later tijdstip elders plaats vinden.
In Amsterdam zag je donderdag j.l. vlak nadat je een supporter in een interview hoort zeggen dat sport en politiek gescheiden moet worden andere "voetbalsupporters" een Palestijnse vlag van een gevel trekken. Dit gebeurde vervolgens op meerdere plekken en zoals dat tegenwoordig gaat gingen deze beelden meteen rond op de sociale media.

En begrijp me niet verkeerd als zoon van een Joodse vader en kleinzoon van een Joodse oma ben ik echt geen antisemiet. Ik veroordeel antisemitisme in het algemeen. Ik probeer echter wat er gebeurd wel in een juist perspectief te zien en mijn ogen niet te sluiten voor dat wat er hier in Nederland aan de hand is. Ik heb goede vrienden en vriendinnen van Marokkaanse en Algerijnse afkomst, maar moet daarbij wel aantekenen dat die allemaal tweede of derde generatie "nieuwkomers" zijn en zo goed als geen van hen is nog praktiserend Moslim.

Vanaf de 80-er jaren van de vorige eeuw maak ik in mijn nabije omgeving mee dat, met name Marokkaanse jongens ongewenst gedrag vertonen. Toen ik op de middelbare school zat waren er al schakelklassen met niet van oorsprong Nederlandse kinderen waarvan de jongens zo'n beetje verantwoordelijk waren voor 99% van de ellende op het schoolplein, agressie en pestgedrag.

Ook in het uitgaans- en nachtleven is het al jaren bekend dat het aandeel van deze "randgroepjongeren" schrikbarend groot is en het nieuwe eufemisme "scooterjeugd" is natuurlijk één op één inwisselbaar voor het vermaledijde "kut-Marokkanen". Bij programma's als Opsporing verzocht is het tegenwoordig een uitzondering als de gezochte delinquenten geen Noord-Afrikaanse uiterlijke kenmerken hebben. En ook ik heb uit lijfsbehoud soms de andere kant op gekeken en niet ingegrepen als ik zag dat meisjes werden lastig gevallen of autochtone individuen agressief werden bejegend. Ik kom ook graag heel thuis. Smalend werd er gelachen om het grapje dat de Marokkaanse jongeren bekend staan als "het sociaalst" omdat ze steeds in groepen om je heen komen staan om te vragen of je een probleem hebt.
Ik ken voorbeelden van dochters van vrienden die hun blonde haar zwart verven om minder lastig te worden gevallen op school en tijdens het uit gaan. Hoe diep zijn we inmiddels gezakt en hoeveel dieper gaan we nog zakken? Hoelang tolereren wij dit onderdrukkende gedrag van deze gesegregeerde groep moslim-jongeren nog en wie durft het op te nemen tegen deze quasi-onaantastbare en grotendeels onzichtbare, de veiligheid ondermijnende groep tuig.

Ik ben somber gestemd en vrees dat we de grip op dit probleem al lang kwijt zijn en er niets meer aan te doen is. Ik zie geen oplossing en ik zie het zienderogen erger worden. ik ben benieuwd wat het volgende incident gaat zijn waarvan wij dachten dat dit nooit (meer) zou gebeuren.