Gisteren speelde ik voor de vijfde keer mee met TG Nachtgasten. Een geweldig theaterconcept waarbij het publiek meer weet dan de acteurs over het gespeelde stuk. Iedere avond is uniek, onder andere omdat het verhaal dat gespeeld gaat worden steeds speciaal geschreven wordt. De acteurs krijgen pas op het podium te horen wie ze zijn en in welke situatie ze zijn beland. Acteurs krijgen een verhaal, een rol, een geheim en anderhalf uur de tijd! Iedere voorstelling is compleet geïmproviseerd, met elke keer een nieuw team van gastacteurs!
Zodoende kunnen de acteurs; nieuwe rollen spelen, ideeën uitproberen, plannen ontwikkelen en samenspelen met acteurs waar ze nog nooit eerder mee hebben gespeeld.
Er is een verhaal voor vier of vijf acteurs. Daarnaast krijgen de acteurs ook allemaal een persoonlijk verhaal met een persoonlijk geheim mee. Dit verhaal is geheim voor de andere acteurs, maar niet voor het publiek. En vervolgens krijgen ze anderhalf uur de tijd om dit uit te spelen.
Acteurs worden in het diepe gegooid met maar een houvast, namelijk de rol die ze spelen. En verder hebben ze geen idee wat er kan gaan gebeuren. En het publiek is hier getuige van en denkt op hun stoel actief met de acteurs mee.
Kijk even naar onderstaande trailer waarin twee nachtgasten, Koen Wouterse en Yorick Zwart, uitleggen hoe het 'spelletje' werkt.
In 2012 kwam ik deze gasten min of meer per toeval tegen. Zij deden het slotprogramma in theater de Veste waar de artiesten die op de diverse plekken in de stad hadden gespeeld, in het kader van het theaterfestival Delft Fringe, nog even bij elkaar kwamen. Ook ik was gevraagd om nog een paar liedjes te zingen in dat programma. Het was liefde op het eerste gezicht, we waren direct weg van elkaar en zijn die avond nog een rondje Delft gaan doen langs diverse cafe's waar ik dan nog wat speelde. Gezeten op het biljart van cafe de Klok, waar ik weer eens achter de piano was beland,smeedde we toen al plannen voor een mogelijke verdere samenwerking.
Niet veel later stond ik met ze in de prachtige schouwburg van Leiden. Mijn Nachtgasten vuurdoop. Doodeng, maar fantastisch. We speelde toen o.a. met de gastacteurs Ine Kuhr en Bram van der Vlucht en van Nachtgasten speelde Niels Croiset mee. Het verhaal was een soort maffia setting en ik improviseerde ter plekke aangepaste teksten op mijn eigen liedjes om ze beter bij het verhaal te laten kloppen.
Dit smaakte naar meer en daarna speelde ik ook in Deventer in theater Bouwkunde, in hun 'thuistheater' Bellevue met o.a Theo Maassen in Amsterdam en in de Lindenberg in Nijmegen. Voor die laatste voorstelling moest ik binnen een week iets van acht nummers instuderen die de acteurs hadden aangegeven te willen gaan zingen in de voorstelling. Een hels karwei, maar ook dit was zeker de moeite waard.
Maar gisteren dus in de schouwburg van Arnhem. Een dag of drie voor de voorstelling kreeg ik midden in de nacht ineens een sms-je van Koen met het bericht dat de voorstelling vanwege de recente actualiteit over Syrische vluchtelingen zou gaan. Ik ging zelf ook een vluchteling spelen en hij vond dat ik dat vast moest weten om me te voorbereiding te kunnen inspireren. Met frisse tegenzin ben ik daardoor het nieuws waarvoor ik me de laatste tijd eigenlijk had afgeschermd, toch maar weer een beetje gaan volgen, om te voorkomen dat ik totale onzin zou gaan zingen. Zo goed had ik me inmiddels afgeschermd voor het tenenkrommende nieuws over het wanstaltige gedrag van hen die mijn medelanders blijken te zijn, het toenemend populisme en de tragiek van de dolende individuen die van huis en haard verdreven zijn door godsdienstwaanzinnigen en opportunistische machtswellustelingen.
Koen Wouterse had n.a.v. echte verhalen van vluchtelingen een verhaallijn uitgezet waarin twee oude bekenden, die ook nog eens beide een relatie hadden gehad met de zelfde vrouw, in een vluchtelingenkamp in Griekenland terecht zijn gekomen. Het is de bedoeling dat ze van daaruit verder vluchten naar Nederland, waar de vrouw en dochter van een van de twee al in een vluchtelingenkamp zitten. Beiden hebben ze gewerkt voor de Syrische media, de een bij TOP, de z.g. objectieve pers en de ander bij een oppositie krant. Omdat de hoofdredacteur van de oppositie krant ineens vermoord word moet een van de twee onmiddellijk het land verlaten met de vrouw van de ander die ook bij de oppositie media werkte. De ander bleef, omdat die vanwege zijn functie niet direct weg kon, dat zou te veel opvallen, met hun zoon in Syrië. Deze zoon had ook nog heimelijk een oogje op de dochter van de met zijn moeder gevluchte buurman, kortom er was genoeg materiaal om mee te spelen.
Ondanks de zwaarte van het thema bleef de voorstelling, al liepen de emoties hier en daar hoog op, luchtig en af en toe was het zelfs zo geestig dat de zaal dubbel lach van het lachen. Gelukkig vond ik ook een paar mooie momentjes om zowel instrumentaal als met aangepaste liedteksten het verhaal wat lucht te geven en te ondersteunen.
Juul Vrijdag speelde de moeder van Tim Schmidt, Ronald Top was haar man en Yorick Zwart speelde de buurman die met haar bij de oppositie krant werkte en met haar naar Egypte was gevlucht voor ze in Griekenland aan kwamen. Ze speelden wat mij betreft allemaal de sterren van de hemel. Tim Schmidt zette echt een fantastische puber neer die uiteindelijk via Duitsland de oppositie wilde gaan steunen.
De reacties van het publiek naderhand in de foyer waren net als het applaus weer overweldigend. En het blijft ook heerlijk te merken dat de acteurs en de Nachtgasten echt blij zijn met wat ik toevoeg. Ik zou iedere week wel met Nachtgasten willen spelen. Nachtgasten maakt mijn droom een beetje waar om mijn liedjes bij een groter publiek bekend te maken, al kan ik helaas zelden een heel lied in de originele vorm kwijt. Gisteren speelde ik in de slotscène, waarin de twee ouders afscheid namen van hun kind dat naar Duitsland vertrok om vanuit daar de oppositie te gaan steunen een fragment uit mijn lied 'Ma mô<em>me'.
</em>Dit lied schreef ik in de nacht dat mijn dochter werd geboren. Ik was er niet bij en wist toen al dat ik ze vaak en lang niet zou gaan zien. Zodoende pastte het erg mooi bij de emotie van die scène.
Tenslotte wil ik nog een enorm compliment uitdelen aan de technicus die ik inmiddels meemaak sinds mijn optreden met de Nachtgasten in Deventer; Luka Halbe. Deze man krijgt het voor elkaar om iedere keer van het in het theater aanwezig materiaal een decor te bouwen dat past bij het verhaal en hij improviseert ter plekke terwijl de voorstelling loopt een lichtplan dat altijd klopt. Chapeau Luka.
Ga naar de Nachtgasten website voor meer informatie en steun de crowdfunding actie voor TG Nachtgasten de z.g. Nachtgasten Peepshow
