C'est la vie

 Het klootjesvolk is weer in de ban van het songfestival. U weet wel de politieke freak-show die in een grijs verleden iets met muziek en liedjes te maken had. De titel van "onze"inzending spreekt boekdelen.
C'est la vie is een uitdrukking in het Frans die niet letterlijk vertaald betekent "Dit is het leven".
Het heeft een veel fatalistischere connotatie. Meer iets in de zin van "Het is nu eenmaal zo".
Ook vlak voor het Romeinse rijk ten onder ging werd het volk zoet gehouden met brood en spelen. De wereld staat in brand en met name het conflict in het Midden-Oosten is zeer nauw verbonden aan het Eurovisie Songfestival. Op zich te belachelijk voor woorden natuurlijk want je hoeft niet eens echt heel goed opgelet te hebben op de lagere school bij aardrijkskunde om te weten dat Israël niet bij Europa hoort.
Het akkefietje met Joost Klein bij de laatste editie is slim overschaduwd met het zogenaamd uitlekken van de inzending de dag voordat deze officieel zou worden gepresenteerd. Bij dit akkefietje was Israël desalniettemin erg nadrukkelijk betrokken. En natuurlijk is dat helemaal niet belangrijk, net als dat voetbal niet belangrijk is, maar misschien kunnen we ons nog herinneren wat er eind vorig jaar gebeurde in Amsterdam toen daar een Israëlisch voetbalteam op bezoek kwam. Gezellig mee doen met een "liedjeswedstrijd" waar ook de natie die op dit moment wordt bestuurd door onder andere, en met name, een voor oorlogsmisdagen veroordeelde crimineel, te weten Benjamin Netanyahu is dus gewoon helemaal geen optie. De staat Israël dient te worden geboycot zolang de genocide tegen de oorspronkelijke bevolking van Palestina daar nog voort duurt. Als er sprake is van genocide zeggen fatsoenlijke mensen niet :"C'est la vie". In dat geval hoor je te zeggen: "Dit nooit meer"