vuurwerk, agressie en handhaving

 

Als iemand waar je van houdt schrikt en er duidelijk van slag van is, doet dat iets met je.
Als je hond met de staart tussen de benen zich onder tafel verstopt of je kat naar een veilige plek vlucht wil je ze 't liefst gerust stellen en aaien. En steeds schrik ik zelf ook een beetje, maar ik merk dat ik me vooral erger. Ik word er ook boos van. 

Oorspronkelijk was vuurwerk bedacht om boze geesten te verjagen. Het kwaad van die boze geesten heeft in zekere zin gewonnen en zich getransformeerd tot een vorm van domheid die het weken lang afsteken van knalvuurwerk door verwende kinderen en aanverwant tuig, want dat is het, als een soort traditionele verworvenheid zijn gaan zien.

Er is een verbod om ver voor oud en nieuw, en zeker ook dagen erna, vuurwerk af te steken. Helaas hebben onze politiemensen het veel te druk met andere dingen en komen ze al niet toe aan hun "gewone werk". Het tuig, want dat is het, heeft dus gewoon de vrije hand. Er wordt niet gehandhaafd. En het tuig, want dat is het, ook al zijn het hier in de buurt vooral kinderen, gaat gewoon door. Ik krijg zo langzamerhand de neiging om er binnenkort eentje bij zijn kladden dan wel lurven te pakken en minstens te dreigen met een flink pak rammel. Maar dat mag natuurlijk niet. De tere zieltjes hebben allemaal ouders die vinden dat het wel mee valt. Ze weten niet dat ik er soms mijn werk niet door kan doen en dat de mensen waarmee ik werk er zo goed als traumatische ervaringen aan over houden. Ik hoor de ouders van dat tuig, want dat is het, al zeggen; "Ach jij bent toch ook jong geweest. Laat die kinderen toch een beetje kattenkwaad uit halen."

Nou, ten eerste: "Nee!" Ik ben dan misschien wel jong geweest, maar ik heb dat knalvuurwerk altijd al alleen maar eng en gevaarlijk gevonden. In mijn tijd had je ook al van dat tuig, want dat is het. En die gooide dan rotjes naar me toe zodat ik schrok. Lachen joh. Niet dus. 

Ten tweede denk ik dat het geen kwaad kan die kinderen zich er van bewust te laten worden dat hun daden consequenties hebben. Hun pleziertje weegt in genen dele op tegen het onheil dat ze aanrichten.
En dat geldt niet alleen voor dat stomme knalvuurwerk. Ook de rotzooi die ze achter laten in de vorm van plastic verpakkingen, vape rotzooi, lachgas patronen en peuken van joints en sigaretten duiden erop dat ze èn slecht opgevoed èn in de zin van het woord asociaal zijn. Het duidt er op dat het ze geen moer kan schelen dat een ander last heeft van hun gedrag en hun puinhoop.

Bij deze wil ik dus de ouders van dat tuig, want dat is het, oproepen om alsnog één poging tot opvoeden te doen. Al is het maar om te voorkomen dat grimpy old man zoals ondergetekede, hun kroost letsel gaan toedienen. Voorts roep ik de hoeders der wet op om hun handhavingstaken in deze serieus te nemen omdat het anders wel eens flink kon gaan escaleren. Het maakt mij sterk dat ik de enige ben die zich dood ergert aan dit belachelijke zogenaamde voorrecht op ordeverstoring. Dus voor het uit de hand loopt is het wenselijk te voorkomen dat we het recht in eigen hand gaan nemen.

religies claimen onterecht het monopoly op waarden en normen

De mens heeft naast rede ook behoefte aan mystiek en spiritualiteit. Ook is de mens een kuddedier en intrinsiek op zoek naar verbinding en geluk. Waar je wieg ook staat wordt je beïnvloed door de daar geldende moraal. Helaas is dit een uitstekende voedingsbodem voor religies. De kans dat het nest waar je uit komt al deel uit maakt van een religieuze stroming is enorm groot en het duurt best een poosje voor je de autonomie bereikt om te kunnen gaan twijfelen aan de mores die gelden binnen jouw kring.

Vaak heersen er binnen religieuze stromingen redelijk strenge gedragsregels en staan zelfs op dit logisch gevolg van voortschrijdend inzicht al sancties of zelf straffen. De angst voor uitsluiting of (lijf)straffen kan dan al voldoende reden zijn om de behoefte aan autonomie in de kiem te smoren en de kudde te blijven volgen. De ongeschreven èn geschreven gedragsregels en rituelen zorgen aan de ene kant voor hechting en dat de gemeenschap bij elkaar blijft, maar ook dat deze gemeenschap zich hiermee onderscheidt en verwijdert van andere gemeenschappen in de samenleving.

Juist hierom is het belangrijk dat je als mens de mogelijkheid krijgt om gevoel voor empathie te ontwikkelen en open te staan voor het gedachtengoed van deze andere gemeenschappen binnen de samenleving. Als je niet weet dat er ook andere opvattingen bestaan kun je deze nooit leren waarderen. Als je de taal van de ander, letterlijk en figuurlijk, niet verstaat, maakt dat het extra moeilijk om "de ander" te begrijpen. Er wordt erg veel gepreekt voor eigen parochie en het gedachtengoed van de ander wordt bijna standaard als verkeerd en bedreigend gezien.

Er zullen gelukkig altijd mensen zijn die willen weten, of voelen, hoe groen het gras aan de andere kant van de heuvel is. En gelukkig bestaat er ook nog zoiets als liefde. Er zullen altijd weer Romeo's en Julia's zijn en ook minder hartstochtelijke vormen van interesse in het gedachtengoed en de gebruiken van de anderen zullen blijven zorgen voor empathie, begrip en tolerantie.

Het is te hopen dat er ooit een generatie mensen opgroeit die de oude vetes en het onbegrip achter zich kan laten en die inziet dat vreedzaam samenleven mogelijk kan zijn en fijner is voor iedereen.